March 27, 2013

Adventure without Risk is Disneyland

05.10.2011 თბილისი

ერთი მეგობარი მყავს, პესიმისტი, კირკიტა, ყველაფერში ცხვირს ყოფს და თარს პროგნოზებს აკეთებს. ყველაზე მეტად, როცა რამე განზრახვა მაქვს, მეშინია მისი პესიმისტური პროგნოზის, იმიტომ რომ როგორც წესი მართლდება...
თვითმფრინავის გაფრენამდე რამოდენიმე საათია დარჩენილი. ჩანთა ჩალაგებულია და კარებთან აყუდებულია...დედაჩემი ოთახში ბოლთას სცემს, უნდა რომ გამომკითხოს დეტალები, მაგრამ ვატყობ, რომ კითხვის დასმის ეშინია... მე პასუხის გაცემის მეშინია, მზერას ვარიდებ და ინტერნეტში ვიქექები ბოლოჯერ.
ამ დროს მეგობარი მიგზავნის ლინკს, "სირიის და ლიბანის საღვართან სამხედრო შეტაკება მოხდა"-ო იუწყებოდა BBC.
-"რა გინდა? რატომ მიგზავნი ამ ლინკს? ხომ იცი რომ ბეირუთში მივდივარ!"
პასუხი მოკლედ
-"არ წახვიდე სირიაში!"
-"რატომ უნდა წავიდე?"
-"გიჟი რომ ხარ და ჯიუტი იმიტომ!"

12.10.2011 ბეირუთი

ბალბეკში წასვლამდე, ჰოსტელის წინ მდებარე ცენტრალურ ავტოსადგურში გადავედი. სანდომიან მოხუც დისპეჩერს დახმარება ვთხოვე.
-"იცით მე იორდანიაში მივდივარ. თვითმფრინავის ბილეთი ვერ შევიძინე, დამაგვიანდა.. ამიტომაც მაინტერესებს, არის თუ არა შესაძლებელი დამასკოს გავლით რომ წავიდე ავტობუსით ამანში?"
მიყურებს თვალებგაფართოებული
-"კი, შესალებელი არის..."
-"და საშიში არ არის? აცხადებენ რომ საზღვარი ჩაკეტილია ლიბანსა და სირიას შორის...რომ შეტაკებებია.."
-"ეს დამასკოს გარეთ, თორემ დამასკოში არ არის საშიში"
დავუჯერე... ავტობუსის ბილეთი ვიყიდე... დილის 7 საათზე აქ იყავიო დამარიგა სანდომიანმა მოხუცმა (მართლა ვენდე) და ბალბეკის სანახავად წავედი..
საღამოს BBC-იმ მთელს მსოფლიოს აუწყა, რომ დამასკოს შემოგარენში შეტაკებები მოხდა...
Lonely Planet-ის ფორუმზე შევძვერი დამასკოს თემაში. იქ ერთი იუზერი იწერებოდა, რომ იმ მომენტში დამასკოში იმყოფებოდა.  მივწერე, ხვალ ვაპირებ მანდ ჩამოსვლას და რა სიტუაცია არის იქნებ მითხრა თქო. ვთხოვე სასტუმროს დასახელებაც მოეწერა.
მიპასუხა.. აღმოჩნდა ერთი უცნაური მოგზაური ქალი, იმ იაფფასიანი ჰოსტელის დასახელებაც მომწერა სადაც იმ მომენტში იმყოფებოდა, ზედ დამასკოს ცენტრში, გვერდით ქუჩაზე რომ სამინისტროებია განლაგებული, ანუ გემრიელი დასაბომბი ადგილია... იქვე მოაყოლა, მე თავს ნორმალურად ვგრძნობ და იმედია შენც შემოგიშვებენ ქვეყანაშიო...


13.10.2011 ბეირუთის ავტოსადგური

დილის 06.50-ზე  უკვე დასიპეჩეროსთან ვარ ატუზული, ზურგზე ჩანთით, მხარზე ფოტოაპარატით, ერთ ხელში ბილეთით და მეორეში Lonely Planet-ის მეგზურით.

გამოვიდა ჩემი სანდომიანი დისპეჩერი, უხერხულად გაიღიმა და "Very sorry, no bus to Damascus.." -ო მეუბნება... გავშრი, შევშფოთდი , რატომ მეთქი ვკითხე
-"არ ჩამოვიდა, ალბათ არ გამოუშვეს საზღვარზე"-მეუბნება მშვიდად..
-"აბა მე რა ვქნა?"
-"შენ არ იდარდო, აგერ ტაქსი გვყავს და იმას გაგაყოლებთ!"
დღემდე არ მესმის, როგორ ან რატომ არ შემეშინდა. კარგი მეთქი.
ჩამსვეს ტაქსში. თუ შეიძლება წარმოიდგენოთ უძველესი და დანჯღრეული მანქანა, ეს უფრო უარესი იყო. არ მეფიქრებოდა. უკან 2 არაბი ჩასკუპტა და ასე გავემართეთ სირიისკენ.
არც იმაზე მიფიქრია, რომ იმ მომენტში არავინ იცოდა სად, როგორ, რანაირად ვიყავი..

საზღვარი

არ მაქვს ვიზა. სადაც მივდივარ იმ ქვეყანაში სამოქალაქო ომია. ვარ მარტო ეჭვიანმა მესაზღვრეებმა წრე შემომარტყეს..
ახმახმა და ულვაშებიანმა მებაჟეებმა, ალმაცერად ამხედ-დამხედეს, აქ რა გინდაო, საით მიდიხარო. გავლით ვარ მეთქი, იორდანიაში მივდივარ თქო. 
-"ჟურნალისტი ხომ არ ხარ? , ტელევიზიაზე, გაზეთზე ხომ არ მუშაობ?" -ეს კითხვა მინიმუმ 10-ჯერ მაინც დამისვეს. 
ხმა გავიმტკიცე 
-"არა, ბანკში ვმუშაობ!" - ჯიუტად ვიმეორებ და ცალი ხელით მხარზე გადაკიდებულ ჩანთავს ვებღაუჭები, ისე რომ ყველა ძარღვი მებერება. ჩანთაში ჩემი Canon 7D მიდევს, მის შემხედვარეს, ვინ დაიჯერებს რომ ამ დროს, აქ ამ აპარატით უბრალო სულელი გურული ვარ...

მართლა არ მესმის, როგორ გამიმართლა მაშინ ეგრე... მართალია გამომცდელი კითხვები დამისვეს, მაგალითად რას ნახავო დამასკოში. სულ ზეპირად ჩამოვარაკრაკე ჩემი საყვარელი ადგილები. ჩემი გამომცდელი იმ უბნელი ყოფილა, რომელზეც ვთქვ ყველაზე მეტად მიყვარს მეთქი. გაიღიმა და ვიზა ჩამირტყა...


....

ეს ყველაფერი იმიტომ გამახსენდა, რომ რამოდენიმე კვირის წინ ჩემი პირადი მეილის დალაგებისას დრაფტებში გაუგზავნელი წერილი ვიპოვე. აი ისიც:

13.10.2011 დამასკო






March 22, 2013

ტკბილი მოგონებები კაპაბადოკიაზე

ერთი ჩემი მეგობარი ამჟამად მოგზაურობს თურქეთში. ვურჩიე რომ ნახოს კაბადოკია. დღეს წერილი მივიღე მისაგან, სადაც მთხოვდა მიმეწერე ჩემი რეალური აზრი ამ ადგილზე...

დავიწყე უზარმაზარი მეილის წერა, თუ რა ლამაზია იქაურობა. განსაკუთრებით როგორი შთამბეჭდავია ფერად-ფერდი კლდეები მზის ჩასვლისას, როცა მტვერი ცხრება და ირგვლივ ყველაფერი უფრო კაშკაშა და მკვეთრი ხდება... მინდოდა მიმეწერა, თუ რა ლამაზი გამოდის ფოტოები და ა.შ... მაგრამ ბოლოს მიხვდი ერთს, რეალურად გარემო კარგად, ან ცუდად გამახსოვრდება არა იმიტომ, თუ როგორი სილამაზის მატარებელია, არამედ რაიმე კონკრეტული ისტორიის გამო. შეიძლება 'გაგიმართლოს' და ასეთი ისტორია გადაგხდეს, თუ არა და საერთოდაც არ დაგამახსოვრება არაფერი (ეს ცუდ მოგონებაზე უარესია ჩემი აზრით)...

ალბათ მე გამიმართლა...

მზე გადაიხარა, მტვერი ჩაცხრა, კლდეები ვარდისფრად აელვარდა და მეც ერთ-ერთ ასეთ კლდეზე ფოტოს გადასაღებას ავბობღდი.
პოზიორობა რომ დავასრულე, მეგობარს ჩემი მაშინდელი სამოყვარულო Canon გამოვართვი და ირგვლი გაშლილი სივრცის გადაღება დავაპირე.

კი დავაპირე, მაგრამ რეალურად მხოლოდ ერთი კადრის გაჩხაკუნებაღა მოვასწარი, ის იყო მარცნივ, თუ მარჯვნივ მოტრიალებას ვაპირებდი, რომ ბაც.. ფეხი დაცურდა და აი ამ სურათზე რომ  ვზივარ, სწორედ იმ კლდიდან პირდაპირ ზურგით გადავვარდი ქვემოთ.
დღემდე მახსოვს ეს გრძნობა. რაღაც მომენტში 10-ვე თითით კლდეზე მოჭიდება ვცადე, თუმცა შედეგად მხოლოდ 10-ვეზე  ფრჩხილები და ტყავი ავიძრე და ისევ დაღმა გავაგრძელე ვარდნა უფსკრულში. ბოლოს სადღაც ქვემოთ ჩემი ზურგჩანთა პატარა ბუჩქს გამოედო და გავჩერდი.
მახსოვს ვიწექი ასე ზურგზე და მეშინოდა ხელისა და ფეხის განძრევა. მეშინოდა აღმომეჩინა, რომ რაიმე მოვიტეხე, ხმის ამოღებისაც მეშინოდა. აზრზე არც მაშინ მოვსულვარ, როდესაც თავს მეგობრები წამომადგნენ ჩემზე არანაკლებ შეშინებულები...

წამომაყენეს... ფეხზე დავდექი... გავიარე... ჩემდა გასაკვირად, არაფერი მომიტეხავს, გადაყვლეფილ თითებსა და მუხლ-იდაყვს თუ არ ჩავთვლით... მეგობრებთან არაფერი შევიმჩნიე, თუმცა მახსოვს ყბა როგორ ამიკანკალდა. კბილებს მთელი ძალით ვაწვებოდი კანკალის შესაჩერებლად და კითხვებზე არ ვპასუხობდი, არ მინდოდა შემმჩნეოდა შიში ამითი და სხვები შემეშფოთებინა...

დღეს ეს ყველაფერი უკვე მოგონებაა, მაგრამ სწორედ ამ მოგონების გამო კაბადოკია დღემდე განსაკუთრებული ადგილია ჩემთვის, არა თავისი ქრისტიანული და უნიკალური არქიტექტურული ძეგლების გამო, არც იმიტომ, რომ აქ ერთთერთი ყველაზე ლამაზი მზის ჩასვლის ცქერაა შესალებელი. ეს ადგილი მახსენებს, რომ გადავრჩი... იმასაც არ გამოვრიცხავ, რომ ეს ყველაფერი ჩემი წარმოსახვით არის გაბუქებულ-გაზვიადებული და სინამდვილეში არც ისეთი საფრთხე მელოდა, როგორც ეხლა ვფიქრობ, თუმცა ...

ჰოდა მეგობარს, როგორ გინდა ეხლა ეს ყველაფერი მიწერო და აუხსნა?..

პ.ს. ესეც ის 'იღბლიანი' კადრი, რომლის გამოც მე ლამის კისერი წავიმტვრიე, აპარატი კი დავამტვრიე