September 26, 2016

СКОЛЬЗКИЕ УЛИЦЫ

ის: "You will never live a boring life, right?"
მე: "I am telling you, I am going to write a book one day.. "
ის: "You must! I am sure it will be a great book!"

როცა იანვრვარში, კუბიდან უკან მომავალი თვითმფრინავში სიმწრით ჩუმად ვტროდი, ვინმეს ჩემთვის რომ ეთქვა, რომ სულ რაღაც რამოდენიმე თვეში, სექტემბრის ერთ თბილ საღამოს ვისხდებოდით ერთად ბრიუსელის კაფეში და ბავშვობის დაქალებივით ვიჭორავებდით, რა თქმა უნდა არ დავიჯერებდი...

ოდესმე მართლა დავწერ წიგნს, დავწერ ყველა იმ უაზრო, უცნაურ და დაუჯერებელ ისტორიაზე, ხანდახან მეც რომ ეჭვი მეპარება ნუთუ ეს მართლა გადამხდა თქო.. თუმცა სანამ ეს მოხდება, უკან სახლში მოსეირნეს უნებურად მახსენდება წარსული მოვლენების მთელი ჯაჭვი და ჩემდა უნებურად მებადება კითხვა, აი ეხლა, ამ წამს სად ვიქნებოდი, რომელიმე ამ მოვლენათაგან სხვანაირად რომ განვითარებულიყო ან საერთოდაც რომ არ მომხდარიყო?

- მართლაც საინტერესოა, როგორი იqნებოდა ჩემი ცხოვრება, რომ არ არ დავთანხმებულიყავი ბრიუსელში სამსახურს და წავსულიყავი ბუდაპეშტში, მესწავლა საერთაშორისო ურთიერთობები ან და საერთოდაც თბილისში დავრჩენილიყავი? 
- რა მოხდებოდა გასაუბრებაზე სრულიად უმოტივაციო რომ არ გავსულიყავი, ბელგიაში წასვლის 0 სურვილით. რა მოხდებოდა თავისუფლად რომ არ მექაქანა და ჩემს უფროსს სწორედ ეს ჩემი უშუალობა და "დაუძაბველობა" რომ არ მოსწონებოდა...
- რომ არ გავქცეულიყავი ცხრა ზღვა და ცხრა მთას გადაღმა კუბაზე? რა მოხდებოდა რომ იქ ყველაფერი ისე წარმართულიყო როგორც მაშინ "ჩვენ" გვინდოდა?
- საერთოდ რომ არ გამეგზავნა ლონდონიდან ჩამოსულს cv-ბრიუსელში?  
- ლონდონში გამოფენაზე მყოფს, რომ არ გამომცხადებოდა ბრისელიდან "ჩემი ცხოვრების სიყვარული ხარ და გადმოდი ბრიუსელში საცხოვრებლად" სიტყვებით...
- მადაგასკარიდან სახლში გამოფრენის წინა დღეს წაშლილი watsapp რომ არ აღმედგინა, რომ არ მოვეკითხე და მეც რომ არ მეთქვა სულ რაღაც 2 დღეში ლონდონში ვიქნები თქო.. 
- ლონდოში წასასვლელად ვიზა რომ არ ამეღო მადაგასკარზე გაფრენამდე რამოდენიმე დღით ადრე... ირლანდიელ მწერალს რომ არ მოეწერა ჩუმად ლონდონში შეიძლება მიგიწვიონ გამოფენაზე, ვიცი მადაგასკარზე მიდიხარ, მაგრამ ვიზა წინასწარ აიღე და აუცილებლად ეცადე აქ ჩამოხვიდეო... ფაქტიურად რომ არ დაეძალებინა ჩემთვის ამის გაკეთება, მადაგასკარში ჩაფრენილს კი ბედად რომ არ შემომეწმებინა მეილი ჯუნგლებში წასვლამდე 1 საათით ადრე და არ მენახა ლონდონში მიწვევა.. 
- რომ არ გამემარჯვებინა Getty Images და Team SCA-ს კონკურსში, რომ არე მივეწვიე პორტუგალიაში, რომ არ დავმეგობრებულიყავი ირლანდიელ მწერალს ...
- რომ არ წავსულიყავი პაკისტანში და არ გადამეღო ფოტო კონკურსში რომ გაიმარჯვა.  ჩემს მეგობარ ნიკას რომ არ მოეყოლა უამრავი ისტორია პაკისტანზე და სწორედ ამ ქვეყანაში წასვლის იმედით არ დავთანხმებულიყავი ფინკაში სამსახურს... 
- რომ არ წავსულიყავი 6 წლის დამასკოში, არ გავჩერებულიყავი სწორედ იმ კონკრეტულ ჰოსტელში, გამეღვიძა თუნდაც 10 წუთით გვიან და სასაუზმოდ გასულს არ გამეცნო ორი ხორვატიელი მეგობრი ჰოსტელს რომ ტოვებდნენ იმ დილით... რა მოხდებოდა "მაღალი და სიმპათიურისთვის" არ მიმეცა ჩემი emai-ის მისამართი, თითქმის 5 წლის თავზე, კი მის მეგობარს არ მოეწერა "თბილისში ჩამოვდივარ და თუ სურვილი გაქვს იქნებ შემხვდეო" მეილი. სწორედ იმ დილით  რომ არ მიმეხატა ფეხზე მორიგი ტატუ - ცხოვრების ცვლილების მტკიცე გადაწყვეტილებით, მაშინ როცა არც მაღალი და სიმპათიური ხორვატიელი მახსოვდა და მით უმეტეს არც მისი "უჟმური" მეგობარი...

ვიცი, ცოტა აბდაუბდა პოსტია... რატომღაც ამ ბოლო დროს მუზამ მიმატოვა, კუბაზე დარჩა... როცა დამიბრუნდება ამ ისტორიასაც სრულად დავწერ ალბათ, ან წიგნისათვის შემოვინახავ. უბრალოდ ეხლა მინდა ჩემს თავს და ყველა გოგოს ვუთხრა ერთი რამ, ჩვენ არ ვიცით რა გველოდება მომავალში, სად წაგვიყვანს ცხოვრების გზა, ვის შევხვდებით ამ გზაზე მყოფნი და რაც მთავარია წარმოდგენა არ გვაქვს თუ რა როლს ითამაშებენ ეს ადამიანები ჩვენი ბედის ფორმირებაში. როცა მას პირველად შევხვდი დამასკოში, გავიფიქრე რომ მაგარი უჟმური ვინმეა და მაშინვე დავივიწყე მისი არსებობა.. როცა 5 წლის შემდეგ თბილისში შვხვდი, გული დამწყდა, შეყვარებული მყავსო თქვა და მახსოვს გავიფიქრე, რომ სწორედ ასეთ "ჩემნაირთან" მოგზაურობა იქნებოდა კარგი.. როცა 7 თვის შემდეგ ლონდონში  დავინახე  ხალხის ტალღაში ჩემსკენ მომავალი ჩემს თავს ვუთხარი: "მაგარ შარში ხარ თათია!"...  როცა კუბაზე ჩაჯდა მანქანაში და უკან მოუხედავად წავიდა, სიმწრისგან მინდოდა მიმეხრჩო...

ოდესმე, თუ მორიგ ემოციურ ქარტეხილში ამოვყოფ კვლავ თავს, როცა თავს ვიგრძნობ უძირო ოკეანის სკერზე, როცა კვლავ სიმწრისგან ცრემლები დამახრჩობს და ჩავთვლი რომ ცხოვრება მთავრდება, თუ შევძლებ და სწორედ ამ ისტორიას და ამ საღამოს შევახსენებ ჩემს თავს,  ვიცი რომ შევძლებ მიწაზე დავბრუნდე და სუნთქვა გავაგრძელო.. თუ კიდევ ერთხელ შევახსენებ ჩემს თავს,  რომ არ არსებობს სიტუაცია და ემოციური ქარტეხილი რომელსაც ვერ გადავლახავ და აი მაშინ კი ჩავთვლი რომ გავიზარდე... 

მანამდე კი... დამშვიდობებისას გადავეხვიე, ვუთხარი რომ მისდაუნებურად ჩემს ცხოვრებაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანია, რომ მე ის ყოველთვის მეყვარება ჩემებურად და ყველაფრისთვის მადლობელი ვიქნები მისი... პასუხად გაეღიმა, ვიციო მითხრა...

ჰოდა, სექტემბრის ერთ, ბრიუსელისათვის შეუფერებლად თბილ და სასიამოვნო ღამეს უკან სახლისკენ მოსეირნეს უეცრად გამახსენდა ჩემი საყვარელი Bi2-ს სიმღერის ტექსტი. უცნაურია, ყველა ადამიანისთვის და ყველა ურთიერთობისთვის, როგორ არსებობს ზედმიწევნით შესაფერისი სიმღერა..


January 29, 2016

Earthquake means Whales are Bathing their Children or How 'not' to celebrate your 30th Birthday!

ვზივარ პარიზის აეროპორტში, იატაკზე, ზურგით კედელს მიყრდნობილი  და გულმოდგინედ ჩავყურებ ჩემი lonely planet travel guide-ს, აი წესით აქამდე რომ უნდა წამეკითხა, მაგრამ რა თქმა უნდა გაფრენამდე მოვიტოვე ეს საქმე. "Earthquake means Whales are Bathing their Children"- თვალს და გულს მტაცებს უეცრად ეს ფრაზა და ვგრძნობ როგორ მეღვრება სხეულში სითბო, ვთბები... შემდეგ წიგნს უხმოდ ვხურავ, ჩანთაში ვინახავ, ყურსასმენებს ვისწორებ და რაღაც უცნაური ბედნიერების შეგრძნებით ვხვდები, რომ არაჩვეულებრივი მოგზაურობა მელის წინ, რადგან უკვე მთელი გულით მიყვარს ეს ქვეყანა და ამ ფრაზის მომგონი ხალხიც ...

...

აეროპორტიდან ჰოსტელში ავტობუსით მივდივარ, მძღოლმა ვიცი სადაც არის ეს ადგილი და მიგიყვან არ იდარდოო. მეც ვენდე და ფანჯრასთან მოკალათებული ინტერესით ვათვალიერებ ანტანანარივოს ვიწრო და ქაოსურ ქუჩებს აქამდე ნანახ არცერთ ადგილს რომ არ ჰგავს თავისი უცნაური ზღაპრის ილუსტრაციების მსგავსი აგურის სახლებით, ერთმანეთში არეული ძველი ფრანგული მანქანებით, ველო პუს-პუსებითა თუ ხალხით, მანქანებს ლამის ბორბლებში რომ ედებიან და მათთან ერთად მოძრაობენ ტროტუარების არ ქონის გამო...


ჩემი ერთადერთი ფოტო ლემურთან!
ჰოსტელში ჩანთას ვაგდებ, თმიდან 4 აეროპორტის მტვერს ვიფერთხავ და ის არის გარეთ გაჭრას ვაპირებ ქალაქის აღმოსაჩენად რომ ჰოსტელის მისაღებში მჯოდმი შუახნის კაცის კეთილი ღიმილი იქცევს ყურადღებას. აქცენტზე ვხვდები ამერიკელია, ჩაცმულობაზე ეტყობა, რომ უკვე კარგი ნაწანწალებია კუნძულის გარშემო... არ დავაყოვნე, ურცხვად მივაჭერი, გამოვეცნაურე და გამარჯობის ნაცვლად სხაპასხუპით მივახალე წირიბიჰინა მდინარეზე მინდა კანოეთი დაშვება, შემდეგ კი წინგის პარკისა და ბაობაბების ავენიუს ნახვა, ანდრინგიტრას პარკში კიდევ მთაზე აძრომა და მზის ამოსვლის შეხვედრა მწვერლვალზე თქო... ამასთან არაფერი არ დამიჯავშნავს წინასწარ და წარმოდგენაც არ მაქვს რა როგორ ვნახო, ჩემი Lonely Planet-ის წაკითხვაც კი ვერ მოვასწარი და იქნებ დამეხმარო გევედრები ბიძია თქო...
გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა, თუმცა ეტყობა შევებრალე და ისეთი რჩევები მომცა, რისი წყალობითაც ჩემი მთელი მოგზაურობა ერთ დაუვიწყად თავგადასავლად იქცა. განსაკუთრებული კი არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მირჩია თუ მდინარეზე კანოეზე დაშვება, შემდეგ კი წინგის და ბაობაბების ნახვა ხვალ დილითვე ანწირაბეში წადიო, ჰოსტელიც კი მომინიშნა წიგნში, იქ გაჩერდი და დაგეხმარებიანო. ანდრინგიტრაში მთაზე აძრომა თუ გინდა ამბალავაოში წადი და იქ იპოვი რამეს აუცილებლადო (არცერთი ეს ქალაქი მანამდე არ მქონდა გაგონილი)....

მადლობას ვუხდი, ვუღიმი და გარეთ ისე ვიჭრები სახელსაც კი არ ვეკითხები.

...

"You are alone?! And you don't speak French?! nor Malagasy?! You won't make it!!" - ემოციებს ვერ მალავს Peace Corp-ში მომუშავე ახალგაზრდა, იმავე საღამოს ჰოსტელის ბარში სკამიდან გადმოვარდნილს რომ მეხმარებოდა ადგომაში. ვცდილობ დავამშვიდო და ავუხსნა, რომ აქამდეც მოვხვედრილვარ მსგავს სიტუაციებში და "უარესი" თავგადასავლებიც მქონია, მაგრამ უშედეგოდ. მისი სკეპტიციზმი ხასიათს ვერ მიფუჭებს და თუმცა ენთუზიაზმის გარეშე ვართმევ ქაღალდის ნაგლეჯზე წაწერილ იმეილის მისამართს დაჟინებით რომ მაწვდის, აუცილებლად გამაგებინე თუ როგორ ჩაივლის ჩემი მოგზაურობაო.

...

მეორე დილით უკვე ანწირაბეში მიმავალ მარშუტკაში ვარ ჩაჩეჭყილი, გვერდით მჯომი იქაური გოგონა კი თავის ოცნებებს და გეგმებს მიზიარებს მომავალზე. მარჯვნივ მჯდომ ბიჭს ტკბილად სძინავს და თავი ჩემს მხარზე უდევს, ირგვლივ კი ამ დროს ისეთი პეიზაჟები იშლება გულში მთელი ხმით გავკივივარ "I Love you Madagascar!"-ს. განა შეიძლებოდა ერთი ნახვითვე არ შემყვარებოდა ეს ხასხასა ბრინჯის მდელოები, თიხით გალესილი წითელ-ყვითელ სახლები, ზოგან ჩალით, ზოგან კი ჭრელი კრამიტით დახურულები, ლურჯი ზეცა და გზებზე ამაყად მოსირნე ძროხები?! უყურებ ამ პეიზაჟებს და ძალაუნებურად გიპყრობს გრძნობა, რომ ვიღაცის მიერ ნახატ ფერად ტილოს უმზერ... "სხვაგან მოვხვდი!"





January 14, 2016

Goodbye 2015!

"Our lives, I’ve realized, are nothing more than a series of moments—if you miss the moment, you miss your life."  
დღეს "ნამდვილი გურული ახალი წელია"... რაღაცნაირი გრძნობა მაქვს, აი ჯერაც რომ ვერ გამოფხიზლებულხარ ხანგრძლივი ჯეტლაგიდან და უკვე რომ ხვდები ერთი ეტაპი დამრთავდა შენს ცხოვრებაში და რაღაც ახალი იწყება. ჯერ არ იცი ის ახალი რა იქნება, მაგრამ გული გიგრძნობს რომ არანაკლებ საინტერესო "პირადი მოგზაუროა" გელის წინ. გარეთ ქარი ღმუის, ჩემი ბინა ნახევრად დანგრეულია, მოკლედ შესანიშნავი მომენტია განვლილი წლის შესაჯამებლად.  თუმცა ეს ცოტა რთული საქმეა, 2015 წელი ხომ სავსე იყო უამრავი დიდი თუ პატარა კატასტროფით, მაგრამ საბედნიეროდ უფრო მეტი იღბლიანი და სულის შემკვრელი მომენტებით გაჯერებული. აი ისეთი მომენტებით, დღემდე რომ ვეკითხები საკუთარ თავს "ნუთუ ეს მართლა გადამხდა?"- კითხვას.

რა თქმა უნდა გასაკვირი არაა რომ ყველა მომენტი რაღაცნაირად მოგზაურობას და ფოტოებს უკავშირდება. მათ შორის პორტუგალიის მოგზაურობა ნამდვილად დარჩება როგორც ყველაზე მზიანი, ფერადი, თბილი და საოცარი მოგზაურობა ჩემს ცხოვრებაში. განსაკუთრებით კი მეორე კვირა. ყველაფერი გასაოცარი და უცხო იყო აქ ჩემთვის. გრძნობა მქონდა რომ პარალელურ სამყაროშ მოვხვდი, სადაც ყველა გარუჯული და გულით მომღიმარია, სინათლეს და დადებით ენერგიას რომ ასხივებენ უსასყიდლოდ. სადაც თავად ლუიშ ფიგუ  გისურვებს "Good Luck" -ს და შვედეთის პრინცესა გართმევს ხელს დამშვიდობებისას. სადაც წყლის შიში გავიწყდება და ყოველ დღე იახტების რბოლას ნავიდან ადევნებ თვალს, ბოლოს კი იმდენად გიმართლებს რომ ნავის ანძაზე აძრომის პატივიც გხვდება (ჰო კაი, ბიჭს მოვეწონე და მაგიტომ ამიშვა, მაგრამ მაინც) და სადაც მოგზაურობას და ყველაზე-ყველაზე რომანტიული პაემნით ასრულებ (ოდესმე დავწერ ამაზეც, ბლოგზე არა, წიგნში). Simply love this week!