September 26, 2016

СКОЛЬЗКИЕ УЛИЦЫ

ის: "You will never live a boring life, right?"
მე: "I am telling you, I am going to write a book one day.. "
ის: "You must! I am sure it will be a great book!"

როცა იანვრვარში, კუბიდან უკან მომავალი თვითმფრინავში სიმწრით ჩუმად ვტროდი, ვინმეს ჩემთვის რომ ეთქვა, რომ სულ რაღაც რამოდენიმე თვეში, სექტემბრის ერთ თბილ საღამოს ვისხდებოდით ერთად ბრიუსელის კაფეში და ბავშვობის დაქალებივით ვიჭორავებდით, რა თქმა უნდა არ დავიჯერებდი...

ოდესმე მართლა დავწერ წიგნს, დავწერ ყველა იმ უაზრო, უცნაურ და დაუჯერებელ ისტორიაზე, ხანდახან მეც რომ ეჭვი მეპარება ნუთუ ეს მართლა გადამხდა თქო.. თუმცა სანამ ეს მოხდება, უკან სახლში მოსეირნეს უნებურად მახსენდება წარსული მოვლენების მთელი ჯაჭვი და ჩემდა უნებურად მებადება კითხვა, აი ეხლა, ამ წამს სად ვიქნებოდი, რომელიმე ამ მოვლენათაგან სხვანაირად რომ განვითარებულიყო ან საერთოდაც რომ არ მომხდარიყო?

- მართლაც საინტერესოა, როგორი იqნებოდა ჩემი ცხოვრება, რომ არ არ დავთანხმებულიყავი ბრიუსელში სამსახურს და წავსულიყავი ბუდაპეშტში, მესწავლა საერთაშორისო ურთიერთობები ან და საერთოდაც თბილისში დავრჩენილიყავი? 
- რა მოხდებოდა გასაუბრებაზე სრულიად უმოტივაციო რომ არ გავსულიყავი, ბელგიაში წასვლის 0 სურვილით. რა მოხდებოდა თავისუფლად რომ არ მექაქანა და ჩემს უფროსს სწორედ ეს ჩემი უშუალობა და "დაუძაბველობა" რომ არ მოსწონებოდა...
- რომ არ გავქცეულიყავი ცხრა ზღვა და ცხრა მთას გადაღმა კუბაზე? რა მოხდებოდა რომ იქ ყველაფერი ისე წარმართულიყო როგორც მაშინ "ჩვენ" გვინდოდა?
- საერთოდ რომ არ გამეგზავნა ლონდონიდან ჩამოსულს cv-ბრიუსელში?  
- ლონდონში გამოფენაზე მყოფს, რომ არ გამომცხადებოდა ბრისელიდან "ჩემი ცხოვრების სიყვარული ხარ და გადმოდი ბრიუსელში საცხოვრებლად" სიტყვებით...
- მადაგასკარიდან სახლში გამოფრენის წინა დღეს წაშლილი watsapp რომ არ აღმედგინა, რომ არ მოვეკითხე და მეც რომ არ მეთქვა სულ რაღაც 2 დღეში ლონდონში ვიქნები თქო.. 
- ლონდოში წასასვლელად ვიზა რომ არ ამეღო მადაგასკარზე გაფრენამდე რამოდენიმე დღით ადრე... ირლანდიელ მწერალს რომ არ მოეწერა ჩუმად ლონდონში შეიძლება მიგიწვიონ გამოფენაზე, ვიცი მადაგასკარზე მიდიხარ, მაგრამ ვიზა წინასწარ აიღე და აუცილებლად ეცადე აქ ჩამოხვიდეო... ფაქტიურად რომ არ დაეძალებინა ჩემთვის ამის გაკეთება, მადაგასკარში ჩაფრენილს კი ბედად რომ არ შემომეწმებინა მეილი ჯუნგლებში წასვლამდე 1 საათით ადრე და არ მენახა ლონდონში მიწვევა.. 
- რომ არ გამემარჯვებინა Getty Images და Team SCA-ს კონკურსში, რომ არე მივეწვიე პორტუგალიაში, რომ არ დავმეგობრებულიყავი ირლანდიელ მწერალს ...
- რომ არ წავსულიყავი პაკისტანში და არ გადამეღო ფოტო კონკურსში რომ გაიმარჯვა.  ჩემს მეგობარ ნიკას რომ არ მოეყოლა უამრავი ისტორია პაკისტანზე და სწორედ ამ ქვეყანაში წასვლის იმედით არ დავთანხმებულიყავი ფინკაში სამსახურს... 
- რომ არ წავსულიყავი 6 წლის დამასკოში, არ გავჩერებულიყავი სწორედ იმ კონკრეტულ ჰოსტელში, გამეღვიძა თუნდაც 10 წუთით გვიან და სასაუზმოდ გასულს არ გამეცნო ორი ხორვატიელი მეგობრი ჰოსტელს რომ ტოვებდნენ იმ დილით... რა მოხდებოდა "მაღალი და სიმპათიურისთვის" არ მიმეცა ჩემი emai-ის მისამართი, თითქმის 5 წლის თავზე, კი მის მეგობარს არ მოეწერა "თბილისში ჩამოვდივარ და თუ სურვილი გაქვს იქნებ შემხვდეო" მეილი. სწორედ იმ დილით  რომ არ მიმეხატა ფეხზე მორიგი ტატუ - ცხოვრების ცვლილების მტკიცე გადაწყვეტილებით, მაშინ როცა არც მაღალი და სიმპათიური ხორვატიელი მახსოვდა და მით უმეტეს არც მისი "უჟმური" მეგობარი...

ვიცი, ცოტა აბდაუბდა პოსტია... რატომღაც ამ ბოლო დროს მუზამ მიმატოვა, კუბაზე დარჩა... როცა დამიბრუნდება ამ ისტორიასაც სრულად დავწერ ალბათ, ან წიგნისათვის შემოვინახავ. უბრალოდ ეხლა მინდა ჩემს თავს და ყველა გოგოს ვუთხრა ერთი რამ, ჩვენ არ ვიცით რა გველოდება მომავალში, სად წაგვიყვანს ცხოვრების გზა, ვის შევხვდებით ამ გზაზე მყოფნი და რაც მთავარია წარმოდგენა არ გვაქვს თუ რა როლს ითამაშებენ ეს ადამიანები ჩვენი ბედის ფორმირებაში. როცა მას პირველად შევხვდი დამასკოში, გავიფიქრე რომ მაგარი უჟმური ვინმეა და მაშინვე დავივიწყე მისი არსებობა.. როცა 5 წლის შემდეგ თბილისში შვხვდი, გული დამწყდა, შეყვარებული მყავსო თქვა და მახსოვს გავიფიქრე, რომ სწორედ ასეთ "ჩემნაირთან" მოგზაურობა იქნებოდა კარგი.. როცა 7 თვის შემდეგ ლონდონში  დავინახე  ხალხის ტალღაში ჩემსკენ მომავალი ჩემს თავს ვუთხარი: "მაგარ შარში ხარ თათია!"...  როცა კუბაზე ჩაჯდა მანქანაში და უკან მოუხედავად წავიდა, სიმწრისგან მინდოდა მიმეხრჩო...

ოდესმე, თუ მორიგ ემოციურ ქარტეხილში ამოვყოფ კვლავ თავს, როცა თავს ვიგრძნობ უძირო ოკეანის სკერზე, როცა კვლავ სიმწრისგან ცრემლები დამახრჩობს და ჩავთვლი რომ ცხოვრება მთავრდება, თუ შევძლებ და სწორედ ამ ისტორიას და ამ საღამოს შევახსენებ ჩემს თავს,  ვიცი რომ შევძლებ მიწაზე დავბრუნდე და სუნთქვა გავაგრძელო.. თუ კიდევ ერთხელ შევახსენებ ჩემს თავს,  რომ არ არსებობს სიტუაცია და ემოციური ქარტეხილი რომელსაც ვერ გადავლახავ და აი მაშინ კი ჩავთვლი რომ გავიზარდე... 

მანამდე კი... დამშვიდობებისას გადავეხვიე, ვუთხარი რომ მისდაუნებურად ჩემს ცხოვრებაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანია, რომ მე ის ყოველთვის მეყვარება ჩემებურად და ყველაფრისთვის მადლობელი ვიქნები მისი... პასუხად გაეღიმა, ვიციო მითხრა...

ჰოდა, სექტემბრის ერთ, ბრიუსელისათვის შეუფერებლად თბილ და სასიამოვნო ღამეს უკან სახლისკენ მოსეირნეს უეცრად გამახსენდა ჩემი საყვარელი Bi2-ს სიმღერის ტექსტი. უცნაურია, ყველა ადამიანისთვის და ყველა ურთიერთობისთვის, როგორ არსებობს ზედმიწევნით შესაფერისი სიმღერა..


January 29, 2016

Earthquake means Whales are Bathing their Children or How 'not' to celebrate your 30th Birthday!

ვზივარ პარიზის აეროპორტში, იატაკზე, ზურგით კედელს მიყრდნობილი  და გულმოდგინედ ჩავყურებ ჩემი lonely planet travel guide-ს, აი წესით აქამდე რომ უნდა წამეკითხა, მაგრამ რა თქმა უნდა გაფრენამდე მოვიტოვე ეს საქმე. "Earthquake means Whales are Bathing their Children"- თვალს და გულს მტაცებს უეცრად ეს ფრაზა და ვგრძნობ როგორ მეღვრება სხეულში სითბო, ვთბები... შემდეგ წიგნს უხმოდ ვხურავ, ჩანთაში ვინახავ, ყურსასმენებს ვისწორებ და რაღაც უცნაური ბედნიერების შეგრძნებით ვხვდები, რომ არაჩვეულებრივი მოგზაურობა მელის წინ, რადგან უკვე მთელი გულით მიყვარს ეს ქვეყანა და ამ ფრაზის მომგონი ხალხიც ...

...

აეროპორტიდან ჰოსტელში ავტობუსით მივდივარ, მძღოლმა ვიცი სადაც არის ეს ადგილი და მიგიყვან არ იდარდოო. მეც ვენდე და ფანჯრასთან მოკალათებული ინტერესით ვათვალიერებ ანტანანარივოს ვიწრო და ქაოსურ ქუჩებს აქამდე ნანახ არცერთ ადგილს რომ არ ჰგავს თავისი უცნაური ზღაპრის ილუსტრაციების მსგავსი აგურის სახლებით, ერთმანეთში არეული ძველი ფრანგული მანქანებით, ველო პუს-პუსებითა თუ ხალხით, მანქანებს ლამის ბორბლებში რომ ედებიან და მათთან ერთად მოძრაობენ ტროტუარების არ ქონის გამო...


ჩემი ერთადერთი ფოტო ლემურთან!
ჰოსტელში ჩანთას ვაგდებ, თმიდან 4 აეროპორტის მტვერს ვიფერთხავ და ის არის გარეთ გაჭრას ვაპირებ ქალაქის აღმოსაჩენად რომ ჰოსტელის მისაღებში მჯოდმი შუახნის კაცის კეთილი ღიმილი იქცევს ყურადღებას. აქცენტზე ვხვდები ამერიკელია, ჩაცმულობაზე ეტყობა, რომ უკვე კარგი ნაწანწალებია კუნძულის გარშემო... არ დავაყოვნე, ურცხვად მივაჭერი, გამოვეცნაურე და გამარჯობის ნაცვლად სხაპასხუპით მივახალე წირიბიჰინა მდინარეზე მინდა კანოეთი დაშვება, შემდეგ კი წინგის პარკისა და ბაობაბების ავენიუს ნახვა, ანდრინგიტრას პარკში კიდევ მთაზე აძრომა და მზის ამოსვლის შეხვედრა მწვერლვალზე თქო... ამასთან არაფერი არ დამიჯავშნავს წინასწარ და წარმოდგენაც არ მაქვს რა როგორ ვნახო, ჩემი Lonely Planet-ის წაკითხვაც კი ვერ მოვასწარი და იქნებ დამეხმარო გევედრები ბიძია თქო...
გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა, თუმცა ეტყობა შევებრალე და ისეთი რჩევები მომცა, რისი წყალობითაც ჩემი მთელი მოგზაურობა ერთ დაუვიწყად თავგადასავლად იქცა. განსაკუთრებული კი არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მირჩია თუ მდინარეზე კანოეზე დაშვება, შემდეგ კი წინგის და ბაობაბების ნახვა ხვალ დილითვე ანწირაბეში წადიო, ჰოსტელიც კი მომინიშნა წიგნში, იქ გაჩერდი და დაგეხმარებიანო. ანდრინგიტრაში მთაზე აძრომა თუ გინდა ამბალავაოში წადი და იქ იპოვი რამეს აუცილებლადო (არცერთი ეს ქალაქი მანამდე არ მქონდა გაგონილი)....

მადლობას ვუხდი, ვუღიმი და გარეთ ისე ვიჭრები სახელსაც კი არ ვეკითხები.

...

"You are alone?! And you don't speak French?! nor Malagasy?! You won't make it!!" - ემოციებს ვერ მალავს Peace Corp-ში მომუშავე ახალგაზრდა, იმავე საღამოს ჰოსტელის ბარში სკამიდან გადმოვარდნილს რომ მეხმარებოდა ადგომაში. ვცდილობ დავამშვიდო და ავუხსნა, რომ აქამდეც მოვხვედრილვარ მსგავს სიტუაციებში და "უარესი" თავგადასავლებიც მქონია, მაგრამ უშედეგოდ. მისი სკეპტიციზმი ხასიათს ვერ მიფუჭებს და თუმცა ენთუზიაზმის გარეშე ვართმევ ქაღალდის ნაგლეჯზე წაწერილ იმეილის მისამართს დაჟინებით რომ მაწვდის, აუცილებლად გამაგებინე თუ როგორ ჩაივლის ჩემი მოგზაურობაო.

...

მეორე დილით უკვე ანწირაბეში მიმავალ მარშუტკაში ვარ ჩაჩეჭყილი, გვერდით მჯომი იქაური გოგონა კი თავის ოცნებებს და გეგმებს მიზიარებს მომავალზე. მარჯვნივ მჯდომ ბიჭს ტკბილად სძინავს და თავი ჩემს მხარზე უდევს, ირგვლივ კი ამ დროს ისეთი პეიზაჟები იშლება გულში მთელი ხმით გავკივივარ "I Love you Madagascar!"-ს. განა შეიძლებოდა ერთი ნახვითვე არ შემყვარებოდა ეს ხასხასა ბრინჯის მდელოები, თიხით გალესილი წითელ-ყვითელ სახლები, ზოგან ჩალით, ზოგან კი ჭრელი კრამიტით დახურულები, ლურჯი ზეცა და გზებზე ამაყად მოსირნე ძროხები?! უყურებ ამ პეიზაჟებს და ძალაუნებურად გიპყრობს გრძნობა, რომ ვიღაცის მიერ ნახატ ფერად ტილოს უმზერ... "სხვაგან მოვხვდი!"





January 14, 2016

Goodbye 2015!

"Our lives, I’ve realized, are nothing more than a series of moments—if you miss the moment, you miss your life."  
დღეს "ნამდვილი გურული ახალი წელია"... რაღაცნაირი გრძნობა მაქვს, აი ჯერაც რომ ვერ გამოფხიზლებულხარ ხანგრძლივი ჯეტლაგიდან და უკვე რომ ხვდები ერთი ეტაპი დამრთავდა შენს ცხოვრებაში და რაღაც ახალი იწყება. ჯერ არ იცი ის ახალი რა იქნება, მაგრამ გული გიგრძნობს რომ არანაკლებ საინტერესო "პირადი მოგზაუროა" გელის წინ. გარეთ ქარი ღმუის, ჩემი ბინა ნახევრად დანგრეულია, მოკლედ შესანიშნავი მომენტია განვლილი წლის შესაჯამებლად.  თუმცა ეს ცოტა რთული საქმეა, 2015 წელი ხომ სავსე იყო უამრავი დიდი თუ პატარა კატასტროფით, მაგრამ საბედნიეროდ უფრო მეტი იღბლიანი და სულის შემკვრელი მომენტებით გაჯერებული. აი ისეთი მომენტებით, დღემდე რომ ვეკითხები საკუთარ თავს "ნუთუ ეს მართლა გადამხდა?"- კითხვას.

რა თქმა უნდა გასაკვირი არაა რომ ყველა მომენტი რაღაცნაირად მოგზაურობას და ფოტოებს უკავშირდება. მათ შორის პორტუგალიის მოგზაურობა ნამდვილად დარჩება როგორც ყველაზე მზიანი, ფერადი, თბილი და საოცარი მოგზაურობა ჩემს ცხოვრებაში. განსაკუთრებით კი მეორე კვირა. ყველაფერი გასაოცარი და უცხო იყო აქ ჩემთვის. გრძნობა მქონდა რომ პარალელურ სამყაროშ მოვხვდი, სადაც ყველა გარუჯული და გულით მომღიმარია, სინათლეს და დადებით ენერგიას რომ ასხივებენ უსასყიდლოდ. სადაც თავად ლუიშ ფიგუ  გისურვებს "Good Luck" -ს და შვედეთის პრინცესა გართმევს ხელს დამშვიდობებისას. სადაც წყლის შიში გავიწყდება და ყოველ დღე იახტების რბოლას ნავიდან ადევნებ თვალს, ბოლოს კი იმდენად გიმართლებს რომ ნავის ანძაზე აძრომის პატივიც გხვდება (ჰო კაი, ბიჭს მოვეწონე და მაგიტომ ამიშვა, მაგრამ მაინც) და სადაც მოგზაურობას და ყველაზე-ყველაზე რომანტიული პაემნით ასრულებ (ოდესმე დავწერ ამაზეც, ბლოგზე არა, წიგნში). Simply love this week! 



July 17, 2015

Small Big Things or Amazing People Everywhere!

Traveling is always about the people we meet along the way - მითხრა ერთხელ ჩემზე ათასჯერ მეტად გამოცდილმა მაწანწალამ ორიოდე წლის წინ თბილისის ერთ-ერთ ჩვეულებრივ კაფეში ჩვენს არაჩვეულებრივ მოგზაურობის ისტორიებს რომ ვუზიარებდით ერთმანეთს. მეც რა თქმა უნდა დავეთანხმე, მიუხედავად იმისა, რომ Solo მოგზაურის ქალის ტიტული უკვე მყარად მომეკერა, პირადად მე ვთვლი, რომ ყოველი ჩემი მოგზაურობის დასამახსოვრებელი ისტორია, სწორედ ამ ისტორიაში მონაწილე ადამიანების გამო არის ასეთი განსაკუთრებული.

ეხლაც მინდა ჩემს ბოლო მოგზაურობაზე დავწერო. კერძოდ კი იმ ადამიანებზე, რომელთა წყალობითაც ის მუდამ გამორჩეული იქნება ჩემთვის.

...

ერთ-ერთი ასეთი განსაკუთრებული ადამიანის ნახვის სიხარულით მიმიწევდა გული ლისაბონისაკებ. მას პალმირა ჰქვია, იტალიელია, ერთმანეთი წლების წინ უგანდაში გავიცანით, მაშინ როცა ეროპორტიდან პირდაპირ ნილოსის სათავეზე სარაფტინგოთ გავიქეცი და აქოშინებული ჩავუხტი ნავში აფრიკაში მომუშავე ექიმებს საზღვრებს გარეშე. მერე რა რომ ცურვა არ ვიცოდი და წყლის პანიკური შიშიც მქონდა, სამაგიეროდ გვერდით მეჯდა გოგონა, რომელიც მამხნევებდა და სახელად ერქვა პალმირა - რა თქმა უნდა ამ სახელის პატრონი, ისედაც განწირული იყო ჩემი კეთილგანწყობის მოსაპოვებლად.

  ჩემი აფრიკული თავგადასავალი უფრო დეტალურად აქ მაქვს აღწერილი ->აფრიკიდან და აღარ დავწვრილმანდები. ეხლა უბრალოდ იმას გიამბობთ, თუ როგორ მივიქციეთ მე და პალმირამ სიმპათიური ფრანგი სპეცნაზელების ყურადღება მეზობელ ნაში რომ ისხდნენ და რამოდენიმე საათი  სამხედრო სიმღერებისა და ათასგვარი აკრობატული ილეთებით უძირო ნილოსში ხტომით გვაწონებდნენ თავს. თუმცა ჩვენდა გასაკვირად, რაფტინგის დასასრულს საკმაოდ მოკრძალებულად მოვიდნენ და საერთო ფოტოს გადაღება გვთხოვეს.

ეს მომენტი უდაოდ ერთ-ერთი ყველაზე ფერადი, ღიმილიანი და პოზიტიური მოგონებაა ჩემს ცხოვრებაში

December 24, 2014

Goodbye 2014!

რაღაცნაირი გრძნობა მაქვს ეს წელი რომ მთავრდება, აი თითქოს მთელი წელი ისე მონოტონურად გავიდა, რომ არაფერი მოხდა...
ჰოდა როცა დავფიქრდი, მივხვდი ყველაფერი ცხოვრების სტილის შეცვლის ბრალია. ადრე თუ ბანკის რიტმით ვცხოვრობდი, ეხლა სახლის ჩუსტებში ვატარებ სამუშაო კვირის 30% -ს მინიმუმ. და თუ ადრე 12 სმ-იან ქუსლებზე აკოწიწებული შეხვედრიდან-შეხვედრაზე გადავრბოდი მითინგ რუმებში, ეხლა ერთი სკაიპ ქოლიდან მეორეზე ვერთვები და წარმოდგენა არა მაქვს თუ როგორ გამოიყურებიან ჩემი კოლეგების 98% რეალურ ცხოვრებაში. თვითონაც არ აქვთ წარმოდგენა პრინციპში, თუმცა ალბათ თვლიან, რომ საცარი ღიმილი მაქვს და ცხოვრებას დღემდე ვარდისფერი სათვალეებით ვუყურებ :))

თანამდებობისათვის შეუფერებელი ფოტო მიყენია :)


მოკლედ, ამ 2014-ის მიწურლს რატომღაც მომინდა წლის შეჯამება გამეკეთებინა და ყველა ამ კარგი,  ცუდი, თუ ჭკუის სასწავლებელი მომენტებისათვის  მადლობა გადამეხადა.

მაშ ასე, პა პუნქტამ:

October 26, 2014

On the Roof of Africa or How (not) to climb Mt Kilimanjaro

ჩემი ბავშვობის ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელი მოგონებებია, თუ როგორ ვისხედით ოზურგეთში ზამთარში შეშის ღუმელთან პატარა მაგიდის ირგვლივ სუფრაზე მე ბაბუა და ბაბუას ძმა. ისინი ბაბაუას დაწურულ ღვინოს წრუპავდნენ და მე კი თავიანთი ახლაგაზრდობის ამბებს მიამბობდნენ. ძირითადად ეს ბაბუას გიჟური თავგადასავლები იყო, რომელსაც თავისი ფილოსოფიის პროფესორი ძმა მე-3 პირში მიყვებოდა, ბაბუა ხანდახან ეწინააღმდეგებოდა, "მაიცა კაცო, ეს მასე არ იყო!" და თავის ვერსიას ყვებოდა, გარეთ კიდევ დიდი ფიფქებით ბარდნიდა თოვლი....
საერთოდ ბაბუას ხშირად უყვარდა შვილიშვილებისთვის ათასი ისტორიების მოყოლა, ხანდახან რაღაცაებს წერდა კიდეც.  როცა გავიზარდე და დამჯერი ხუთოსანი გოგოდან გიჟ მოგზაურად გადავიქეცი, მივხვდი რომ ოჯახის წევრებიდან ყველაზე მეტად სწორედ ბაბუას დავემსგავსე. ალბათ ოდესმე მეც მასავთ მოვუყვები ჩემს ისტორიებს შვილიშვილებს, ჩემი და კი გზადაგზა გამაწყვეტინებს თხრობას და თავის ემოციებს ჩააქსოვს, თუ როგორ ინერვიულა როცა მე სადღაც აფრიკაში, თუ აზიაში ვიყავი.

მაგრამ სანამ ეს მოხდება, ბლოგს ვწერ, ჯერ მეგობრებისათვის გასაზიარებლად და იმიტომ რომ დეტალები არ დამავიწდეს.

......

კილიმანჯაროს დალაშქვრის იდეა მას შემდეგ ამეკვიატა, რაც შარშან ზანზიბარიდან ნაირობიში მიმავალმა დარ ეს სალამის აეროპორტში ორი ახალგაზრდა გავიცანი ეხლახანს რომ ჩამოვიდნენ მთიდან და ისეთი აღტაცებულები და დამუხტულები იყვენ ემოციებით, რომ მეც გადმომდეს. მერე ჩემმა თვითმფრინავმა სწორედ კილიმანჯაროს გადაუფრინა თავზე და სწორედ მაშინ როცა აი ამ ფოტოს ვუღებდი მწვერვალს, ჩემს თავს დავპირდი - აქ აუცილებლად დავბრუნდები მეთქი.

ჰოდა დავბრუნდი კიდეც.



September 22, 2014

ეგვიპტე ისე, როგორც მე მიყვარს

წელს მთელი ზაფხული თბილისში გავატარე და სულ შავი შურით ვათვალიერებდი სოციალურ ქსელში ჩემი მეგობრების მიერ გამოფენილ ფოტოებს. ზოგიერთმა მათგანმა ფარაონების მიწასაც მიაშურა და მათი ფოტოების შემყურეს მომინდა ადრე დაწერილი პოსტი ამომექექა და გადამეწერა თავიდან.

ყოველი მოგზაურობა ასოცირდება რაიმესთან, ჩემი ეგვიპტური დღეები კი მეხსიერებაში სამუდამოდ დარჩება როგორც The Sunset-Sunrise Trip. მართლაც, აქამდე არსად იმდენი მზის ამოსვლა ჩავსლას არ შევსწრებივარ, რამდენსაც ეგვიპტეში და დღესაც თითქმის 2 წლის თავზე სულ მათბობს ამ ზამთრის მზიანი დღეების მოგონებები.


 მზე, ქაირო და რევოლუცია

ქაიროს ჩამავალ მზეს ტაქსის ფანჯრიდან მოვკარი თვალი, აეროპორტიდან Downtown-ში რომ მოვყავდი. შავტუხა მძღოლს დიდხანს ვეკამათე ფასზე, 100 ეგვიპტური ფუნტიდან 50-ზე შევთანხმდით ($8) და შემდეგ კი საბოლოოდ კი მის მიერ დაბრუნებული ხურდა ის დაკლებული 50 ფუნტი იქვე ჰოსტელის ძიებისას სადღაც ქუჩაში დავკარგე, ახია ჩემზე!.


September 8, 2014

5 reasons why I am not happy

გუშინ საერთო მეგობრის ქორწილში დიდი ხნის უნახავი მეგობრები შევიკრიბეთ. ვსაუბრობდით ამა თუ იმ თემაზე. შევეხეთ 4 წლის წინ მოხვეჭილ MBA სტატუსსაც. შალვა, რომელიც ერთ-ერთი უნიჭიერესი ფინანსისტი იყო ჩვენს ჯგუფში, ამტკიცებდა რომ კარგი CEO არ არსებობს ფინანსების კარგი ცოდნის გარეშე და თუ კიდევ არ გინდა CEO გამოხვიდე საერთოდ რატომ აბარებ მაშნ MBA-ზეო.

შემდეგ მე მომიტრიალდნენ და მკითხეს რას ფიქრობო. ჰოდა მეც ვუთხარი, რომ პირადად მე არ მაინტერესებს არც ფინანსები და არც CEO-ობა, იმიტომ რომ არცერთი არ მიყვარს და ბედნიერს არ მხდის. შესაბამისად, ბოლო დროს ვცდილობ აღარ დავიტვირთო გონება იმ თემაზე ფიქრით და დრო კი აღარ გავფლანგო იმ საქმის კეთებითა და ისეთი  კარიერის აწყობით, რომელიც მე არ გამხდის რეალურად ბედნიერს და დავამატე, რომ მომავალში კვლავ საქმიანობის სფეროს შეცვლას ვაპირებ.

მეგობრების რეაქცია იყო ცალსახა: "გვეგონა ამას კიდევ უფრო ადრე იტყოდი და გააკეთებდიო".

July 16, 2014

Out of Africa or Life is All About How You Handle Plan B

"Life is all about how you handle plan B" - ამ საკმაოდ ბანალურ გამოთქმას ინტერნეტში გადავაწყდი წლების წინ და რატომღაც დამამახოვრდა. და ეხლა როცა ჩემი არ შემდგარი კუბის მოგზაურობა მახსენდება, სხვა ვერაფერი აღწერს მას ისე ზუსტად, როგორც ეს სიტყვები.

"კოკა ყოველთვის წყალს არ მოგიტანსო" - ყოველი მოგზაურობის წინ მაფრთხილებს მეგობარი ნაცდათო, მაგრამ ვინ უჯერებს. კუბისთვისაც ისევ ისე დაუფიქრებლად ვიყიდე ბილეთები, ისევ გაფრენამდე 2 დღის ადრე მივიღე Lonely Planet-ის წიგნი და გულიანად შევინახე ზურგჩანთაში, "აეროპორტში და სტამბულში გადავხედავ"-ის იმედით. შესაბამისად, გადამხდა ის, რაც გადამხდა.


Loosing my Luck

სტამბულში წესით 1 დღე უნდა გავჩერებულიყავი, სანამ ჰავანაში გავფრინდებოდი. აეროპორტიდან გამოსვლისთანავე ვიგრძენი, რომ ჩემმა იღმალმა აშკარად ზურგი მაქცია. ჯერ იყო და ცნობილი პარკის გამოსვლების გამო (რომელიც ზუსტად იმ დილით დაიწყო) ჩემს ჰოსტელამდე 3 საათით დაგვიანებით მივაღწიე. მერე მიტინგზეც გავედი და მომწამვლავი გაზიც ოხრად ვიყნოსე.

May 27, 2014

მაროკოული მოზაიკა

"Ты что офигела?!"- აი სწორედ ეს სიტყვები აღმოხდათ თვითმფრინავში გაცნობილ რუს ტურისტებს, როცა ვუთხარი რომ მაროკოში მარტო ჩამოვედი და 3 კვირა მარტოდ მარტო ვაპირებდი მხოლოდ ჩემს ზურგჩანთასთან და ფოტოაპარატთან ერთად მოგზაურობას. როცა გაიგეს რომ ქართველი, ვარ ჯერ იყო და აეროპორტში ყველა კაცს თვალები დაუბრიალეს "А ну ка отвалите от нашей девочки грузинки!" სიტყვებით, თითქოს მაგათი ნათესავი ვყოფილიყავი, შემდეგ კი გულით მთხოვეს მათ მხიარულ კომპანიას შევერთებოდი. მე რა თქმა უნდა ზრდილობიანი უარი ვუთხარი, თუმცა გულის სიღრმეში ძალიანაც დამთბა - სასიამოვნოა ყურადღება და სითბო იმათგან, ვისგანაც ყველაზე ნაკლებად ელი.

ეს ქალი 5 გზის ჩემპიონი იყო ბოდიბილდინგში
აფეთქებული კაფე ჩემი ფანჯრებიდან