Showing posts with label Happiness. Show all posts
Showing posts with label Happiness. Show all posts

January 29, 2016

Earthquake means Whales are Bathing their Children or How 'not' to celebrate your 30th Birthday!

ვზივარ პარიზის აეროპორტში, იატაკზე, ზურგით კედელს მიყრდნობილი  და გულმოდგინედ ჩავყურებ ჩემი lonely planet travel guide-ს, აი წესით აქამდე რომ უნდა წამეკითხა, მაგრამ რა თქმა უნდა გაფრენამდე მოვიტოვე ეს საქმე. "Earthquake means Whales are Bathing their Children"- თვალს და გულს მტაცებს უეცრად ეს ფრაზა და ვგრძნობ როგორ მეღვრება სხეულში სითბო, ვთბები... შემდეგ წიგნს უხმოდ ვხურავ, ჩანთაში ვინახავ, ყურსასმენებს ვისწორებ და რაღაც უცნაური ბედნიერების შეგრძნებით ვხვდები, რომ არაჩვეულებრივი მოგზაურობა მელის წინ, რადგან უკვე მთელი გულით მიყვარს ეს ქვეყანა და ამ ფრაზის მომგონი ხალხიც ...

...

აეროპორტიდან ჰოსტელში ავტობუსით მივდივარ, მძღოლმა ვიცი სადაც არის ეს ადგილი და მიგიყვან არ იდარდოო. მეც ვენდე და ფანჯრასთან მოკალათებული ინტერესით ვათვალიერებ ანტანანარივოს ვიწრო და ქაოსურ ქუჩებს აქამდე ნანახ არცერთ ადგილს რომ არ ჰგავს თავისი უცნაური ზღაპრის ილუსტრაციების მსგავსი აგურის სახლებით, ერთმანეთში არეული ძველი ფრანგული მანქანებით, ველო პუს-პუსებითა თუ ხალხით, მანქანებს ლამის ბორბლებში რომ ედებიან და მათთან ერთად მოძრაობენ ტროტუარების არ ქონის გამო...


ჩემი ერთადერთი ფოტო ლემურთან!
ჰოსტელში ჩანთას ვაგდებ, თმიდან 4 აეროპორტის მტვერს ვიფერთხავ და ის არის გარეთ გაჭრას ვაპირებ ქალაქის აღმოსაჩენად რომ ჰოსტელის მისაღებში მჯოდმი შუახნის კაცის კეთილი ღიმილი იქცევს ყურადღებას. აქცენტზე ვხვდები ამერიკელია, ჩაცმულობაზე ეტყობა, რომ უკვე კარგი ნაწანწალებია კუნძულის გარშემო... არ დავაყოვნე, ურცხვად მივაჭერი, გამოვეცნაურე და გამარჯობის ნაცვლად სხაპასხუპით მივახალე წირიბიჰინა მდინარეზე მინდა კანოეთი დაშვება, შემდეგ კი წინგის პარკისა და ბაობაბების ავენიუს ნახვა, ანდრინგიტრას პარკში კიდევ მთაზე აძრომა და მზის ამოსვლის შეხვედრა მწვერლვალზე თქო... ამასთან არაფერი არ დამიჯავშნავს წინასწარ და წარმოდგენაც არ მაქვს რა როგორ ვნახო, ჩემი Lonely Planet-ის წაკითხვაც კი ვერ მოვასწარი და იქნებ დამეხმარო გევედრები ბიძია თქო...
გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა, თუმცა ეტყობა შევებრალე და ისეთი რჩევები მომცა, რისი წყალობითაც ჩემი მთელი მოგზაურობა ერთ დაუვიწყად თავგადასავლად იქცა. განსაკუთრებული კი არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მირჩია თუ მდინარეზე კანოეზე დაშვება, შემდეგ კი წინგის და ბაობაბების ნახვა ხვალ დილითვე ანწირაბეში წადიო, ჰოსტელიც კი მომინიშნა წიგნში, იქ გაჩერდი და დაგეხმარებიანო. ანდრინგიტრაში მთაზე აძრომა თუ გინდა ამბალავაოში წადი და იქ იპოვი რამეს აუცილებლადო (არცერთი ეს ქალაქი მანამდე არ მქონდა გაგონილი)....

მადლობას ვუხდი, ვუღიმი და გარეთ ისე ვიჭრები სახელსაც კი არ ვეკითხები.

...

"You are alone?! And you don't speak French?! nor Malagasy?! You won't make it!!" - ემოციებს ვერ მალავს Peace Corp-ში მომუშავე ახალგაზრდა, იმავე საღამოს ჰოსტელის ბარში სკამიდან გადმოვარდნილს რომ მეხმარებოდა ადგომაში. ვცდილობ დავამშვიდო და ავუხსნა, რომ აქამდეც მოვხვედრილვარ მსგავს სიტუაციებში და "უარესი" თავგადასავლებიც მქონია, მაგრამ უშედეგოდ. მისი სკეპტიციზმი ხასიათს ვერ მიფუჭებს და თუმცა ენთუზიაზმის გარეშე ვართმევ ქაღალდის ნაგლეჯზე წაწერილ იმეილის მისამართს დაჟინებით რომ მაწვდის, აუცილებლად გამაგებინე თუ როგორ ჩაივლის ჩემი მოგზაურობაო.

...

მეორე დილით უკვე ანწირაბეში მიმავალ მარშუტკაში ვარ ჩაჩეჭყილი, გვერდით მჯომი იქაური გოგონა კი თავის ოცნებებს და გეგმებს მიზიარებს მომავალზე. მარჯვნივ მჯდომ ბიჭს ტკბილად სძინავს და თავი ჩემს მხარზე უდევს, ირგვლივ კი ამ დროს ისეთი პეიზაჟები იშლება გულში მთელი ხმით გავკივივარ "I Love you Madagascar!"-ს. განა შეიძლებოდა ერთი ნახვითვე არ შემყვარებოდა ეს ხასხასა ბრინჯის მდელოები, თიხით გალესილი წითელ-ყვითელ სახლები, ზოგან ჩალით, ზოგან კი ჭრელი კრამიტით დახურულები, ლურჯი ზეცა და გზებზე ამაყად მოსირნე ძროხები?! უყურებ ამ პეიზაჟებს და ძალაუნებურად გიპყრობს გრძნობა, რომ ვიღაცის მიერ ნახატ ფერად ტილოს უმზერ... "სხვაგან მოვხვდი!"





September 8, 2014

5 reasons why I am not happy

გუშინ საერთო მეგობრის ქორწილში დიდი ხნის უნახავი მეგობრები შევიკრიბეთ. ვსაუბრობდით ამა თუ იმ თემაზე. შევეხეთ 4 წლის წინ მოხვეჭილ MBA სტატუსსაც. შალვა, რომელიც ერთ-ერთი უნიჭიერესი ფინანსისტი იყო ჩვენს ჯგუფში, ამტკიცებდა რომ კარგი CEO არ არსებობს ფინანსების კარგი ცოდნის გარეშე და თუ კიდევ არ გინდა CEO გამოხვიდე საერთოდ რატომ აბარებ მაშნ MBA-ზეო.

შემდეგ მე მომიტრიალდნენ და მკითხეს რას ფიქრობო. ჰოდა მეც ვუთხარი, რომ პირადად მე არ მაინტერესებს არც ფინანსები და არც CEO-ობა, იმიტომ რომ არცერთი არ მიყვარს და ბედნიერს არ მხდის. შესაბამისად, ბოლო დროს ვცდილობ აღარ დავიტვირთო გონება იმ თემაზე ფიქრით და დრო კი აღარ გავფლანგო იმ საქმის კეთებითა და ისეთი  კარიერის აწყობით, რომელიც მე არ გამხდის რეალურად ბედნიერს და დავამატე, რომ მომავალში კვლავ საქმიანობის სფეროს შეცვლას ვაპირებ.

მეგობრების რეაქცია იყო ცალსახა: "გვეგონა ამას კიდევ უფრო ადრე იტყოდი და გააკეთებდიო".

April 27, 2013

რატომ არ ხარ ბედნიერი?!

ერთხელ ერთი შემთხვევით გადამეყარა ერთ ქვეყანაში. ცოტა ხანის ერთად სიარულის შემდეგ მკითხა, "როგორ შეგიძლია გამუდმებით ასეთი ბედნიერი იყო. შენი მშურსო"... მაშინ ვუთხარი, რომ სახლში სულაც არ ვარ ბედნიერი. არაფერი უთქვამს, თვეების შემდეგ დედამიწის მეორე მხარედან წერილი მომწერა: "I was really shocked when you told me that you were not really as happy as i saw you ... ბევრი ბლა ბლა..  but I know if you are not happy in something, you must change it. it is not who you are.. " 
როგორც ყოველთვის მემართება, მაშინ ამ წერილს ყურადღება არც მივაქციე, მაგრამ მერე, როცა ჩემდა მოულოდნელად კვლავ შევხვდი ამ უცნაურ ადამიანს, გამახსენდა მისი სიტყვები, უფრო სწორად მისმა ისტორიებმა საკუთარ თავზე გამახსენეს და გადამაკითხეს ყველა წერილი ხელახლა...
საერთოდ, ადამიანებს ხშირად გვიჭირს ხოლმე კითხვებზე პასუხების პოვნა, მაშინაც კი თუ ეს პასუხები ცხვირწინ გვაქვს. ჰოდა მეც დავფიქრდი, რეალურად რა მხდის ბედნიერს? უბედურს? როდის ვარ მართლა ბედნიერი და როდის უბრალოდ ვიღიმები? ჩემმა მეგობარმაც ერთხელ მითხრა: "როცა შენს სურათებს ვუყურებ როცა სხვაგან  ხარ, გეტყობა რომ ბედნიერი ხარ, აქ ასეთი სახე არ გაქვს"...
გადავწყვიტე დამეჯერებინა მეგობრისთვის და მეცადა მეპოვნა პასუხები... ამ დროს გამახსენდა რაზე ვოცნებობდი ბავშვობიდან. გამახსენდა, თუ რატომ წავიწერე მაინცდამაინც ეს სიტყვა მხარზე. ის, რომ გზიდან გზაზე გადასვლა ყოველთვის მახარებს, სახლში დაბრუნება კი ყოველთვის ცუდ ხასიათზე მაყენებს. ის რომ, დღემდე არ მიყიდია მანქანა და არ ამიღია იპოთეკური სესხი, იმიტომ რომ ქვეცნობიერად ყოველთვის აქედან გაქცევაზე ვფიქრობ. ისიც გამახსენდა, რომ  ყველაზე კარგად მომავალზე მაშინ მეფიქრება როცა აქედან შორს ვარ, როცა აქ ვარ ისე ვიძირები უაზრო ყოველდღიურობაში, რომ რეალურ მნიშვნელოვან საკითხებზე საფიქრელი დრო არ მაქვს. 
მივხვდი იმასაც, როცა აქ ვარ პრიორიტეტებიც მეცვლება. უფრო მოკლევადიან საკითხებზე ვხვდები ორიენტირებული. აქ კითხვებია, რომელ ბარში დავსხდეთ შარდენზე, წითელი ფეხსაცმელი ვიყიდო კიდევ ერთი, თუ შავი კაბა? ჯანდაბა! რეალურად მე ხომ ეს არც ვარ! თუმცა თავად ვიზრუნე ამ სახის შექმნაზე... აქ წიგნის კითხვის დროც არ მაქვს, იმიტომ რომ მორიგი იდიოტური სერიალის სერია გამოდის, ან FB -ზე იდიუტორი სტატუსების დალაიკებით ვარ გართული და სხვისი ვითომ "ჟიზნენნი" ციტატების კოპირებით. ნერვებს ვიშლი ისეთ თემებზე სამსახურში, ან მის გარეთ, რომელიც მართლა სასაცილიოა მაკრო მასშტაბით. და ეს არის ყოველდღიურობა. დღე გადის ისე, რომ რეალურად ღირებულს არაფერს არ ვაკეთებ. აქ ადამიანი უბრალოდ ცდილობ სხვას აყვე და ბოლოს ყველაფერი ლიფტში გადაღებული ფოტოთი სრულდება..
თითქოს ახალი არაფერი აღმომიჩენია, თუმცა როცა ეს ყველაფერი ერთ მწკრივში დავალაგე, მივხვდი, რომ თუ ასე გავაგრელე ვერასოდეს ვიქნები ბედნიერი. კიდევ ბევრი წელი გავა, წელიწადში 2-ჯერ გავალ შვებულებაში და იმ 1 თვის განმავლობაში ვიქნები ბედნიერი, დანარჩენი 11 თვე კი, ისევ ასე ვივლი შიგნიდან დაგრუზული, გარედან გაღიმებული. ან კიდევ, იქნებ დროა ამ სურათზე წაწერილ მოტივატორს დავუჯერო??


რეალურად რისთვის არის ეს ჯანდაბა ცხოვრება და ახალგაზრდობა?! რეალურად რა გამახსენდება წლების შემდეგ? ისევ ამ უაზრო თავს მოხვეულ სტრესში და პრობლემებში უნდა გავფლანგო ეს დრო? მაინცდამაინც ისევ ინტერნეტში ნაპოვნმა სურათმა უნდა შეგვახსენოს, რომ ცხოვრება საკმაოდ ხანმოკლეა და დრო კი ძვირფასი მისი ასე გასაფლანგავად?!




პ.ს. მადლობა ჩემს უცნაურ ნაცნობებს, გზად რომ მხვდებიან და ტვინს მირევენ-მილაგებენ..